De midlifecrisis treedt op tussen je 35e en 50e levensjaar. Maar waarom hebben dan zoveel millennials last van een soort gelijke fase? Een midlifecrisis is eigenlijk een psychologische ontwikkelingsfase. De vragen die in verband staan met de zin van je leven ploppen op, en hierdoor wordt een mens uit balans gebracht. Wat heeft het voor zin wat ik doe? Doe ik iets waar ik gelukkig van word? Heb ik wel de juiste keuzes gemaakt?
Vaak wordt het gekoppeld aan de man die een motor koopt en een vrouw die opeens weer met haar vriendinnen op stap wil. Maar ik denk dat deze crisis tegenwoordig veel eerder opduikt. Voor dat we beginnen met het serieuze leven en voor we gaan werken, huizen kopen, kinderen krijgen, beginnen we al te denken of we het eigenlijk wel goed doen. Of we wel de juiste stappen nemen om te komen waar we willen komen. Niets raars, de wereld laat je immers zien dat het leven perfect kan zijn. En dat wil je evenaren. Reizen is een hype, iedereen gaat met een veel te grote rugtas op reis om mooie dingen in de wereld te zien en zichzelf te ontdekken. Andere gaan in een grote stad wonen en genieten van alle feesten en festivals die zich voor doen. Iedereen wil opeens DJ worden, of fotomodel. Een gewone kantoorbaan, een vaste relatie en een grote kinderwens op jonge leeftijd is opeens saai en standaard. En zeg nou zelf, wie wil er nou standaard zijn.
Maar wat is er mis met een beetje stabiliteit en vastigheid? Wat is er mis met weten waar je aan toe bent? Vroeger trouwde je tussen je 20e en 25e. Ging je samenwonen en leefde je nog lang en gelukkig. Maar tegenwoordig willen we eerst kijken wat de wereld ons te bieden heeft. Ik ben helemaal voor het ontdekken van de mogelijkheden, of je nu een waaghals bent en leeft met de dag of een planner die gek is op stabiliteit, het is goed om te kijken wat je opties zijn en het beste uit je leven te halen. Maar wanneer komt het punt dat het stopt? Ben je straks 35 en denk je nog steeds dat het beter kan? Dat het gras altijd groener is aan de overkant? Zelfontwikkeling is belangrijk maar er komt toch een moment dat je serieus een toekomst op moet gaan bouwen, met iemand of alleen. Daarnaast hebben vrouwen met een kinderwens een innerlijk klokje dat op zekere leeftijd toch echt gaat tikken, of je nou wilt of niet. Op je 40e een kindje krijgen is mogelijk, maar daarna wordt het toch echt steeds lastiger. Mannen hebben daarin wat meer vrijheid maar ik kan me niet voorstellen dat je als man op je 35e a 40e nog steeds zin hebt in het ‘elke dag feest leven’. Dat houdt toch een keer op? Is het eigenlijk wel verstandig om onszelf voort te planten? In wat voor wereld gaan die kinderen opgroeien? De technologische vorderingen zijn wel super tof, maar leven zij straks enkel achter hun beeldscherm? Of is er tegen die tijd een derde wereldoorlog gaande?
Het enige dat we kunnen doen is het volgen van ons eigen hart. Doen wat goed voelt voor jou, en zo min mogelijk luisteren naar de mening van anderen. Het is jou leven en alleen jij kunt daar het beste van maken. Als iedereen nou een beetje meer op zichzelf zou letten en iets minder zou oordelen, dan zou het toch al een stukje makkelijker worden. Dus ik zeg begin bij jezelf! Probeer niet te oordelen over anderen en de manier waarop zij hun leven leven. Doe iets goeds voor iemand anders al is het de boodschappen van een oude dame met booster op de band leggen in de supermarkt, i.p.v. te zuchten en denken ‘jemig wat duurt dit lang’. Het zijn soms de kleine dingen waar je zelf maar ook de ander blij van wordt. Zoek die kleine geluksmomentjes op, ook als je even niet blij bent met hoe je leven loopt. En probeer er voor te zorgen dat als je op je 50e terugkijkt op je jonge jaren, je tevreden bent met hetgeen je gedaan hebt. Gelukkig zijn is immers een breed begrip en dit valt op zoveel manieren te realiseren.
Reactie plaatsen
Reacties