Wekelijks kreeg ik Psycho Motorische Therapie (PMT). In eerste instantie vond ik de opdrachten helemaal niets. Waar mijn mede cursisten enthousiast werden bij de term chinees worstelen, werd ik er een beetje ongemakkelijk van. Moet ik dan gaan worstelen met iemand? Gaan we dan rollen over de grond? Ik was er overigens totaal niet op gekleed. Stond ik daar in mijn colbertje op m’n hakken, dit wordt niets.

Na mijn eerste gesprek en de verschillende tegenslagen die daar op volgde moest ik naar de fysieke training. Er stonden 4 apparaten. Aangezien de groep uit 4 mensen bestond begonnen we allemaal op een apparaat. Ik kreeg de loopband tot mijn beschikking. Ik ging eigenlijk al snel naar een hoger tempo en voerde een gesprek met de dame naast me. Na 10 minuten ruilden we om en ik ging naar de crosstrainer. Wederom bleven we praten, ik kreeg het wel wat warmer maar een gesprek voeren ging nog prima. De begeleidster kwam bij me en vroeg me hoe hoog mij hartslag was.

We kennen allemaal de uitspraak maar heb jij wel eens een brok in je keel? Voor mij was huilen onbekend terrein. Huilen vond ik een teken van zwakte. Maar een brok in mijn keel, die kende ik maar al te goed. Slikken in de hoop dat hij zou verdwijnen. Woorden die haperen, en een slokje water nemen helpt niet. Huilen waar mensen bij zijn, dat vond ik al helemaal niet kunnen. Wat zullen ze wel niet denken? Daarnaast ben ik niet zielig, en die blikken als je huilt vond ik echt vreselijk.

Het gevoel van eenzaamheid. In werkelijkheid ben je niet eenzaam, er zijn in 9 van de 10 gevallen altijd mensen die van je houden en er altijd voor je zijn. Maar toch kan een burn-out heel eenzaam voelen. Niemand begrijpt wat je voelt, en daarnaast al die opgekropte emoties die door je hoofd spoken. Ik voel me eenzaam, eenzaam in een hele drukke wereld. Vele vrienden zijn geen vrienden meer, vele mensen waarvan ik dacht dat ze naar me zouden luisteren als ik iets wilde vertellen, luisteren helemaal niet. Dus zit ik op de bank, en de vele gevoelens en gedachten razen door mijn hoofd.

Het werd kerst, en ik kijk jaarlijks uit naar de gezellige dagen met de familie. Dit jaar was het echter anders. Voor ik de deur uit ging was ik al op. M’n zusjes haalde me op en in de auto onderweg naar het huis van mijn ouders wilde ik eigenlijk al in huilen uitbarsten. Toen kwam de familie, ik wilde niet praten, ik wilde niet gezellig doen. Dit soort dagen zijn echt bizar heftig tijdens een burn-out. Je wil zo graag dat alles normaal is, maar een gesprek voeren is al lastig. Ondanks dat je je bevind tussen mensen van wie je houd, en die van jou houden, kost het zoveel energie om gezellig te zijn.

Over de hele wereld hoor je verhalen over depressies, burn-outs, zenuw inzinkingen en paniek aanvallen. Bij verschillende shows als 5 uur live en RTL Boulevard maar ook de reclame spotjes over depressie; hey, het is oke! Van de rijksoverheid word het onderwerp open gegooid. Het is iets dat iedereen kan overkomen, maar waarom zijn er dan nog mensen die dit belachelijk maken? Waarom schamen we ons voor alle tegenslagen die we te verduren krijgen? Een depressie of burn-out kan op verschillende manieren ontstaan maar het heeft vaak te maken met je verleden.

De dagen waarop je even niet meer weet of er ooit licht aan het eind van de tunnel komt. De dagen waarop je moe, verdrietig, boos, ongeduldig en misschien zelfs blij tegelijk bent. De dagen waarop je denkt dat je het zwakst bent. Die dagen zijn het belangrijkst. Je bent namelijk niet zwak, maar je lichaam en geest geven aan dat er iets is om te verwerken, om over na te denken. Daarnaast voel je dingen die je op goede dagen niet voelt. Deze aanwijzingen die je krijgt, de last in je buik, keel of gewrichten, het hoge ademen of je snelle hartslag, drukken je met de neus op de feiten.

Daar ging ik vol zenuwen maar vol goede moed naar Amsterdam. De kennismaking met mijn psycholoog stond op de planning. Zou het klikken? Was ze wel goed genoeg? Zou ze me wel snappen? Ze kwam 3 minuten te laat, lekker begin… Ik was al geïrriteerd omdat het verkeer tegen zat, en ondanks dat ik op tijd was, kwam zij gewoon te laat. Toen we zaten heb ik meteen verteld dat ik er nogal geïrriteerd over was. Zeker omdat ik mijn traject heel serieus nam, en ik wilde dat zij mij ook serieus nam. Als ik er nu op terug kijk was het vooral mijn masker dat sprak.

Sophie in de kreukels, wat een fijn programma. Sophie had een Burn-out en ging op onderzoek uit. Er waren zoveel herkenningspunten. Fijn om te weten dat je niet de enige bent die door een bizar diep dal gaat. Ook wilde ik dat mijn familie het programma ging kijken, om te laten zien wat ik voelde. Ondanks dat je jezelf soms amper begrijpt is het toch fijn als de mensen om je heen het een klein beetje begrijpen. Ik heb ontdekt dat dat vrijwel onmogelijk is, en toch bleef ik het proberen.

Het isolement is heerlijk, maar ook confronterend en mijn schuld gevoel loopt hoog op. Hoe goed iedereen het ook bedoelt, ik heb geen behoefte aan contact met de meeste mensen. Ik merk dat ik weg loop gedrag wil vertonen door naar de kroeg te gaan (ik drink cola light). En over koetjes en kalfjes te praten. Vooral niet bespreken wat er in me om gaat. Dit is jaren lang mijn manier van wegrennen geweest en ondanks dat je weet dat het niet goed is, is het wel de makkelijkste weg.

Goede morgen deze morgen, weer word ik moe wakker. Weer zie ik bij het wakker worden al op tegen de dag die gaat komen. Ik ben vast aan vakantie toe, denk ik dagelijks. M'n hooikoorts speelt weer op dus ik haal aller free, en ga netjes naar mijn werk. Dagelijks 20 keer de trap op en af, dat is vast de oorzaak van het vervelende gevoel in mijn knieen, het trekt wel weer weg. M'n nek zit eigenlijk ook vast, hoelang kan je met een bed doen? Ik zal vast een nieuwe moeten.