Het begin

Goede morgen deze morgen, weer word ik moe wakker. Weer zie ik bij het wakker worden al op tegen de dag die gaat komen. Ik ben vast aan vakantie toe, denk ik dagelijks. M'n hooikoorts speelt weer op dus ik haal aller free, en ga netjes naar mijn werk. Dagelijks 20 keer de trap op en af, dat is vast de oorzaak van het vervelende gevoel in mijn knieen, het trekt wel weer weg. M'n nek zit eigenlijk ook vast, hoelang kan je met een bed doen? Ik zal vast een nieuwe moeten. 

Week in week uit liep ik rond met stomme kleine pijntjes. Steek in de buik, last van gewrichten en dat vreselijke gesuis in mijn oren. 'Nogmaals ik ben vast toe aan vakantie'. Tot opeens overdag mijn ogen dicht rollenden, of ik nu administratief werk deed of bezig was met klanten, ik kon mijn ogen amper open houden. In de bijsluiter van de Allerfree staat dat vermoeidheid een bijwerking is, dat zal het vast zijn. Toen kwam de dag dat ik op vakantie mocht, heerlijk even naar Oostenrijk. Maar bij terugkomst was het nog steeds niet gedaan met de kwaaltjes. Sterker nog het werd alleen maar erger. Vervolgens volgde er nog 3 vakanties, IJsland, Barcelona en Suriname. In de tussentijd had ik een appartement gekocht. En na Suriname was het dan zover, ik kon verhuizen. 

Omdat de kwaaltjes steeds erger werden en ik er echt niet meer omheen kon ben ik toch maar naar de dokter gegaan. Mijn zusjes en ik werden doorverwezen naar het tropenziekenhuis in Amsterdam, we hadden vast wat opgepikt in Suriname. Ik ben heel bang voor naalden en ging uiteraard knock out. Al dat gedoe voor niets, ze konden niets vinden. Vervolgens moest ik door voor een normale bloedtest, tekort vitamine, Pfeifer enzovoorts. Ik had een hoog ontstekingsgehalte, maar meer kwam er niet uit. Ik had op dat moment keel ontsteking en blaas ontsteking dus weer een conclusie die ik zelf ook had kunnen trekken. 

In November ging het helemaal mis. Ik woonde in mijn nieuwe huisje en zat op de bank. Opeens kon ik niet meer bewegen, ik kon niet opstaan, niet mijn telefoon pakken, niets. Na een tijdje gewacht te hebben ben ik voorzichtig opgestaan en ben naar bed gegaan. Na overleg met mijn werkgever besloten we dat ik deels de ziekte wet in ging. Ik bleef de ochtenden werken en de middagen was ik vrij. Bij thuiskomst om half 2 viel ik in slaap, om 6 uur even eten misschien nog even tv en weer naar bed. Ik ging naar een psycholoog en zij vertelde mij dat ze dacht dat ik een burn out had. Ik ontkende hevig, gewoon een beetje moe. De homeopaat had me verteld dat er een bacterie op mijn lever zat en ik met onverwerkte emoties liep. Met haar korreltjes en druppeltjes en de gesprekken met de psycholoog zou ik er in een mum van tijd weer zijn, dacht ik. 

Ik huilde dagen lang, was boos op de hele wereld en kon eigenlijk niemand om me heen verdragen.

Het voorjaar naderde en in april ben ik helemaal gestopt met werken. Ik viel nog dieper in mijn eigen gecreëerde dal. Ik huilde dagen lang, was boos op de hele wereld en kon eigenlijk niemand om me heen verdragen. Mijn ouders brachten bijna dagelijks een bordje eten, dat ik alleen op hoefde te warmen. Een heel boek mocht ik niet lezen, wel tijdschriften, en een informatieve documentaire werd ook afgeraden. Ik vergat alles en wilde niemand zien. Isolement ten top, maar ik vond het heerlijk! Dag oude leven, tot nooit meer ziens!