Het isolement is heerlijk, maar ook confronterend en mijn schuld gevoel loopt hoog op. Hoe goed iedereen het ook bedoelt, ik heb geen behoefte aan contact met de meeste mensen. Ik merk dat ik weg loop gedrag wil vertonen door naar de kroeg te gaan (ik drink cola light). En over koetjes en kalfjes te praten. Vooral niet bespreken wat er in me om gaat. Dit is jaren lang mijn manier van wegrennen geweest en ondanks dat je weet dat het niet goed is, is het wel de makkelijkste weg.
Als opeens op maandag ochtend mijn ouders op de stoep staan met dozen uit mijn oude slaapkamer word ik eerst boos en barst ik daarna in huilen uit. Ik heb geen idee waarom ik me zo voel. Maar later kom ik er achter dat het mede komt doordat het onverwachts bezoek was. Ik had hier niets over te zeggen, ze hadden niet gevraagd of het mij uit kwam. Ik had geen energie om te praten, geen behoefte aan gezelschap, en ik had eindelijk mijn huis een beetje aan kant. Nu stond mijn woonkamer vol met dozen. Omdat mijn energie level zo laag lag, deed ik soms maar 1 taak per dag. Bijvoorbeeld de vaatwasser uitruimen, een wasje draaien of boodschappen doen. Meer taken lukte simpelweg gewoon niet. Hier heb ik me heel erg tegen verzet, ik voelde me lui. Maar uiteindelijk kwam ik er achter dat ik het moest accepteren. Ik kon hier niets aan doen, dus ik kon wel heel boos op mezelf worden, of me irriteren aan het naar mijn mening luie gedrag, maar het had totaal geen zin. Dit zorgde er alleen maar voor dat ik nog meer verspilde, boos zijn kost namelijk heel veel energie. Dus omarm de luie dagen en laat het over je heen komen. Het is een soort trend dat hoe drukker je dag is, hoe beter je je voelt. Het is prettig om tegen mensen te zeggen dat je een drukke dag had. Ik had al een drukke dag als ik en een was gedraaid had EN boodschappen had gedaan. Uitgeput plofte ik dan op de bank of in bed, tijd voor een dutje.
Het leven van een 26 jarige hoort er anders uit te zien denk ik, maar dit was even mijn realiteit. Ik praatte met vrijwel niemand over hoe ik me voelde, en durfde het ook niet te delen omdat ik me een beetje schaamde. Uiteindelijk vertelde ik het aan een kennis van me die op dat moment in Suriname zat. Dit was voor mij veilig want hij kon niet naar me toe komen, daar had ik namelijk toch geen zin in. Wonder boven wonder reageerde hij super goed en het leek alsof hij me echt begreep. Toen ik diezelfde avond zei dat ik even naar de kroeg aan de overkant ging werd hij een beetje boos op me. ‘Serieus, je gaat weglopen? Je gaat niet dealen met je gevoel? Ga gewoon naar het strand, ga lopen!’ Deze reactie had ik blijkbaar nodig. Ik ben de volgende dag naar het strand gereden, wat een verademing! Uitwaaien, gewoon lopen, telefoon uit en gaan. Terug in de auto zette ik mijn telefoon aan en ik merkte dat ik meteen wilde reageren op de appjes en snaps.
Waarom pak je je rust, en ga je daarna alles weer inhalen? Wat heeft het dan voor zin om je hoofd leeg te maken als je daarna meteen weer verval in je oude gewoonte en je hoofd weer vol laat lopen met nutteloze informatie waar ik eigenlijk niets mee te maken heb. Hoewel ik vaak ‘nee’ zei, en ik dus vrijwel nooit aanwezig was, ging ik dit compenseren door middel van mijn telefoon. Ik was altijd bereikbaar, nam altijd op, en reageerde altijd meteen. Had ik eindelijk het nee zeggen onder de knie, kwam de volgende valkuil opduiken. Eerst had ik het niet door maar mijn psycholoog maakte me er op attent. Dus ik reageerde niet meer meteen, nam niet altijd meer op, en soms reageerde ik helemaal niet. Ik voelde me super schuldig, maar uiteindelijk heb ik het naast me neer gelegd. Ik heb verteld tegen de mensen om me heen dat het echt even niet zo goed met me ging, en dat ik later van me zou laten horen. De meeste reageerde lief, en werden niet boos. Dus terug naar de focus op mezelf, en eens even goed luisteren naar mijn inner voice. Er is genoeg te verwerken en te doen voor ik er weer kan, en wil zijn voor iemand anders.
Reactie plaatsen
Reacties