Het enige dat leuk is aan de trein, zijn de gesprekken tussen de mensen om je heen. Ja jongens, als ik alleen in de trein zit, en ik ben voor de 100ste keer mijn oordopjes vergeten dan luister ik rustig mee met alle gesprekken die er om me heen gevoerd worden. En zeg nou zelf wie doet dat nou niet?! Dus vandaag zit ik in een lege trein, even dacht ik dat het een lange rit zou gaan worden. Maar dan komt er een vader met 2 zoons de coupe binnen.
De jongens spelen een spel, beide op hun eigen telefoon maar ze spelen blijkbaar wel tegen of met elkaar. Ze roepen van alles; 'Ja, ik zie een walvis, ik geef hem aan jou! Ah ik ben dood! Jij bent nu eerste, je moet de geheime gang nu nemen.' De vader zegt al verschillende keren dat de jongens stiller moeten zijn, maar het mag niet baten. De mannen zijn zo fanatiek dat ze dingen over en weer blijven roepen. Nu kan je denken, waarom vertel je ons deze onzin? Nou omdat ik er blij van werd. Het kinderlijke fanatisme, hun kinderlijke enthousiasme. Waren volwassenen soms maar een beetje meer kind, en stopte de volwassenen maar een beetje met het onderdrukken van al deze kinderlijke emoties en uitspattingen. Daarnaast wil ik graag weten welk spel ze speelden. Want zeg nou zelf, wie word er nou niet blij als hij een walvis cadeau krijgt.
Maak jouw eigen website met JouwWeb