Het eerste gesprek

Daar ging ik vol zenuwen maar vol goede moed naar Amsterdam. De kennismaking met mijn psycholoog stond op de planning. Zou het klikken? Was ze wel goed genoeg? Zou ze me wel snappen? Ze kwam 3 minuten te laat, lekker begin… Ik was al geïrriteerd omdat het verkeer tegen zat, en ondanks dat ik op tijd was, kwam zij gewoon te laat. Toen we zaten heb ik meteen verteld dat ik er nogal geïrriteerd over was. Zeker omdat ik mijn traject heel serieus nam, en ik wilde dat zij mij ook serieus nam. Als ik er nu op terug kijk was het vooral mijn masker dat sprak.

Als je bij voorbaat iemand niet leuk vind, dan kunnen ze je minder raken. Het was een soort overlevingsmechanisme. Al snel kwam ik er achter dat ik een slimme dame voor me had zitten. Ze had netjes haar studies afgerond en hoe bot ik ook deed, ze bleef rustig en beleefd. Naar mate het gesprek vorderde werd ik wat relaxter en konden we wat dieper op de zaken ingaan. Ik ging lachend de deur uit.

Omdat ik niet echt makkelijk open sta voor dingen die ik niet ken, of voor dingen die ik zweverig vind was ik heel benieuwd wat het traject me zou brengen. Wel had ik met mezelf afgesproken dat ik mee zou doen. No matter what, niet zo koppig doen. Als je geholpen wil worden moet je er op z’n minst voor open staan. Die zelfde week had ik mindfullness. We kregen allemaal een rozijn in onze handen en moesten deze goed bestuderen. De begeleidster had een rustige stem en het was de bedoeling dat je alles om je heen zou laten en je enkel zou focussen op de rozijn. Ik moest een beetje lachen van binnen maar ik deed wat er werd gevraagd. Toen moesten we de ogen sluiten en voelen aan de rozijn. Voelde je wat je zojuist had geobserveerd. Ik dacht; ‘kidding, we gaan hier rozijnen voelen, hou op hoor’. Maar ik deed het! Toen zei ze dat we aan de rozijn moesten ruiken. ‘Nee dat doe ik niet!’ Ik keek stiekem door het spleetje van m’n ogen en zag dat mijn mede cursisten het keurig deden. Het stomme was, ik vond het niet raar dat zij het deden, maar zelf vertikte ik het. Toen zei ze dat we hem in onze mond mochten stoppen om te kijken of het overeen kwam met wat je eerder zag, voelde en rook. Hier haakte ik helemaal af. Ik heb hem in mijn zak gestopt en ben gaan zitten wachten tot het klaar was.

Ik voelde me een beetje schuldig dat ik niet helemaal mee gedaan had dus ik biechten het op. De begeleidster zei; ‘het gaat er niet om hoe goed je de oefening doet, het gaat er om wat je er van leert.’ Ik had geleerd dat ik nogal streng oordeel over mezelf. Ik vind dingen snel gek of raar. Niet wat betreft anderen, maar als het om mezelf gaat wel. Genoeg om over na te denken komende week. Waarom oordeel ik zo streng over mezelf? Waarom niet gewoon doen wat je wil, in plaats van te denken wat iemand anders misschien wel niet zou denken? Waarom hou ik mezelf in? De conclusie is; dit is de weg van de minste weerstand. Althans zo lijkt het. Als je helemaal jezelf bent, word je beoordeeld op je ware ik. Als mensen dat niet goed genoeg vinden, of daar iets op tegen hebben, komen ze meteen aan jou persoonlijkheid. Met een masker is alles makkelijker. Je doet je voor zoals je wil op dat moment. Je vertoont een soort wenselijk gedrag waar mensen minder tot niets op aan te merken hebben. Als mensen vroeger vroegen wat ik wilde worden zei ik altijd; beroemd! Maar daar krijg je commentaar op, daar hebben mensen een mening over. Dus naar mate ik ouder werd creëerde ik een wenselijk antwoord. Ik was zeer geïnteresseerd in het menselijk brein dus mijn antwoord werd, psycholoog. Daar krijg je geen vragen over, niemand gaat tegen je zeggen dat dat niet kan of dat dat geen beroep is.

Stel jij je wel eens wenselijk op? Geef je wel eens een antwoord dat misschien niet helemaal van jou is maar wel van toepassing in bepaalde situaties? Het stomme is dat ik het na al die jaren zelf geloofde, ik leefde mijn leven zoals het hoorde. Maar een ding weet ik nu zeker, daar word een mens niet gelukkig van.

Op de pagina psychologische weetjes vind je het model van Freud van de geest. De welbekende ijsberg laat zien wat je deelt met de buiten wereld en wat zich onder water bevind.