Your weakest days

De dagen waarop je even niet meer weet of er ooit licht aan het eind van de tunnel komt. De dagen waarop je moe, verdrietig, boos, ongeduldig en misschien zelfs blij tegelijk bent. De dagen waarop je denkt dat je het zwakst bent. Die dagen zijn het belangrijkst. Je bent namelijk niet zwak, maar je lichaam en geest geven aan dat er iets is om te verwerken, om over na te denken. Daarnaast voel je dingen die je op goede dagen niet voelt. Deze aanwijzingen die je krijgt, de last in je buik, keel of gewrichten, het hoge ademen of je snelle hartslag, drukken je met de neus op de feiten.

Op het moment dat je door hebt wat de hints van jou lichaam zijn dan kun je hier op reageren. Zo had ik last van paniekaanvallen. Ik stond op de kermis in het dorp waar ik geboren ben. Opeens kreeg ik een soort druk op mijn nek en schouders en vervolgens kreeg ik buikpijn. Ik had het gevoel dat ik helemaal wit was, zweette over m’n hele lichaam en mijn oren gingen ruizen. Ik wilde weg, meteen! Dus ik keek de vriendin aan met wie ik daar was, en gelukkig zag ze de paniek in mijn ogen. We liepen naar de auto en ik ben daar gaan zitten op de stoep. Vervolgens reed ik naar huis, en terug in mijn eigen woonplaats was het gevoel weg. Ik was weg gelopen uit de situatie en ik wilde dat gevoel nooit meer terug. Maar wat gebeurd er als je weg loopt? Je wilt niet meer terug, dus je hebt er niets van geleerd. De paniekaanval word dan een olievlek en die vlek word steeds groter. Niet alleen die locatie waar het is voorgevallen ga je vermijden maar misschien ook wel de mensen die aanwezig waren en misschien wel alle vergelijkbare locaties. Een paniekaanval heeft een piek, en na die piek zakt het gevoel weer. Ik had het beter kunnen ondergaan in plaats van weg te rennen, face your fears!

Dus wat te doen tijdens een paniekaanval? Blijf rustig, probeer je adem onder controle te krijgen, focus je op jezelf en niet op de mensen om je heen. Uiteindelijk zakt het weer, en kun je of verder of alsnog besluiten om weg te gaan. Maar je moet het ondergaan, anders leer je er niets van en word het van kwaad tot erger. Tegenwoordig zijn de paniekaanvallen bij mij niet meer zo heftig als eerder. Maar het komt nog wel af en toe voor. Zo ook tijdens het werk. Het kan gebeuren dat ik het opeens heel warm krijg, een soort opvlieger, of dat mijn hart tekeer gaat als een gek. Dit is voor mij een teken dat ik rustig aan moet doen. Tijdens werk is het lastig om een rust moment in te lassen maar door te letten op mijn adem en mijn gedachten stap voor stap te ordenen en rustig te blijven lukt het me vaak om mijn lichaam ook onder controle te krijgen. En zakt de warmte, mijn hartslag of mijn hoge adem weer. Soms is het een kwestie van ondergaan, want wie is er nou ooit beter geworden van het negeren en weglopen van problemen. Uiteindelijk halen ze je toch in en moet je het alsnog ondergaan. Dan kan je er maar beter snel mee dealen dan je kop in het zand te steken. Ik voel me nog steeds een baas als ik tegenover een klant sta en ik overwin zonder dat mijn klant het merkt mijn eigen strijd tegen de aanval. Maar hiervoor moest ik wel heel vaak vallen en weer op staan. Dus omarm je slechte dagen en accepteer je gevoel. Uiteindelijk ben jij dan de winnaar!

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb