Het werd kerst, en ik kijk jaarlijks uit naar de gezellige dagen met de familie. Dit jaar was het echter anders. Voor ik de deur uit ging was ik al op. M’n zusjes haalde me op en in de auto onderweg naar het huis van mijn ouders wilde ik eigenlijk al in huilen uitbarsten. Toen kwam de familie, ik wilde niet praten, ik wilde niet gezellig doen. Dit soort dagen zijn echt bizar heftig tijdens een burn-out. Je wil zo graag dat alles normaal is, maar een gesprek voeren is al lastig. Ondanks dat je je bevind tussen mensen van wie je houd, en die van jou houden, kost het zoveel energie om gezellig te zijn.
Ik was bezig met mijn eigen proces, ik leefde in mijn eigen wereld, en ondanks dat ze het beste met me voor hadden, trok in al die goed bedoelde adviezen niet.
Er was zoveel gaande in mijn hoofd, het was een grote chaos. Iedereen zo bij elkaar, en ik die niet gezellig kerst mee kon vieren was vreselijk. Ik heb de tijd uitgezeten, viel bijna in slaap, en ben krampachtig blijven glimlachen. Toen ik thuis kwam kon ik alleen maar huilen, en ik ben een week lang van de rel geweest. Achteraf gezien wilde ik zo graag vertellen wat ik allemaal voelde, wat er allemaal in mijn hoofd rondspookte, maar ik kon het niet. Omdat ik jaren lang standaard praatjes had gehouden wist ik gewoon weg niet wat ik moest zeggen. Ik was helemaal vast gelopen in mijn eigen gecreëerde verhaaltjes. Ze waren niet meer van mij. Het masker paste niet meer. Maar mijn ware gevoel uiten vond ik nog lastiger. Het is niet dat ik hen niet vertrouwde maar ik twijfelde constant of ze me wel zouden begrijpen. Welke reactie zou ik krijgen, en wat als die reactie er voor zou zorgen dat ik me nog meer onbegrepen voelde.
Dit is eigenlijk self-fulfilling prophecy, dit houd in dat je bij voorbaat al bedacht hebt hoe mensen reageren waardoor ze ook op die manier reageren, waardoor jij je gedachten kan bevestigen. Eigenlijk een soort van ‘zie je wel’ of ‘ik zei het toch’ denkwijze. Omdat mijn vertrouwen op het moment heel laag lag en ik me best wel eenzaam voelde durfde ik dus niets open te gooien, dit zou te veel reacties veroorzaken en ik was daar veel te moe voor. Volgend jaar weer een kerst, en hopelijk zou ik er dan weer een beetje zijn. Hopelijk kon ik dan weer genieten van het heerlijke eten en mijn geweldige familie.
Op de pagina psychologische weetjes vind je het self-fulfilling prophecy model. Iedereen heeft hier wel eens last van, maar je moet je beseffen dat het puur en alleen gebaseerd is op je eigen vooroordelen.
Reactie plaatsen
Reacties