Het gevoel van eenzaamheid. In werkelijkheid ben je niet eenzaam, er zijn in 9 van de 10 gevallen altijd mensen die van je houden en er altijd voor je zijn. Maar toch kan een burn-out heel eenzaam voelen. Niemand begrijpt wat je voelt, en daarnaast al die opgekropte emoties die door je hoofd spoken. Ik voel me eenzaam, eenzaam in een hele drukke wereld. Vele vrienden zijn geen vrienden meer, vele mensen waarvan ik dacht dat ze naar me zouden luisteren als ik iets wilde vertellen, luisteren helemaal niet. Dus zit ik op de bank, en de vele gevoelens en gedachten razen door mijn hoofd.
Wat kan je doen met al deze gedachten? Hoe krijg je orde in de chaos? Ik ben gaan schrijven. Omdat ik mezelf niet zo goed kon uiten naar anderen ben ik een logboek begonnen. Wat heb ik veel situaties en mensen verafschuwd. Wat was ik boos op mezelf, en op de mensen die mij hebben gekwetst. Van de mensen die ik al heel lang kende, tot de mensen die me voor lief namen. Jenny is anders, Jenny maakt domme keuzes, Jenny heeft nooit tijd, met Jenny gaat het toch wel goed, Jenny hoef je niet te bellen, als het niet goed met mij gaat kan ik bij Jenny terecht. Zoveel gedachten passeerden de revue, zoveel verwijten naar andere mensen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik, ondanks dat ik het niet goedkeur hoe zij met mij om gegaan zijn, ik het er zelf naar heb gemaakt.
Ik liet niet het achterste van mij tong zien. Niemand wist hoe ik me echt voelde, ik had het hen simpelweg niet verteld. En toen ik bereid was het te vertellen, hadden zij mij al te vaak teleurgesteld waardoor ik het niet meer met hen wilde delen.
Ik wil niet verbitterd zijn, ik wil geen wrok hebben naar de mensen die ik ooit heel graag mocht. Ik wil een nieuwe start. Zonder deze mensen weliswaar, dat is nu genoeg geweest, maar wel een nieuwe start voor mezelf. Een start zonder verwijten, zonder spijt, en zonder oordeel. Dus voor iedereen waar ik boos op ben geweest; Het maakt niet meer uit ik heb iedereen vergeven. Ik heb veel geleerd en vooral geleerd afstand te doen. Ik wens jullie alle geluk van de wereld, maar zonder mij als vriendin. Zonde trouwens, want ik ben best wel een leuke vriendin al zeg ik het zelf. Het is goed zo! Alle mensen die er wel zijn, en mijn eenzaamheid draaglijker hebben gemaakt wil ik bedanken. Bedankt dat ik mag bellen als ik daar behoefte aan heb, en bedankt dat jullie me niet laten zitten als ik een tijdje niets van me laat horen. We hebben allemaal ons eigen leven, maar het is wel zo fijn eens in de zoveel tijd samen te komen en te bespreken wat we allemaal hebben mee gemaakt. De draad weer oppakken alsof we elkaar gister nog gezien hebben. Dat is vriendschap, en ik ben een gezegend mens met een klein clubje van hele lieve vrienden om me heen.
Wat ik wil zeggen tegen alle mensen die in een burn out verkeren. Probeer niet zoals ik boos te worden op de mensen om je heen, zie het als een natuurlijke reorganisatie van je leven. Boos zijn kost zoveel energie en deze energie kan je veel beter aan jezelf besteden. En voel je niet schuldig als je even van de radar verdwijnt. Je echte vrienden raak je niet kwijt, en daar kan je rustig weer bij aankloppen als je je weer wat beter voelt. Het belangrijkste is; blijf praten. En wees eerlijk over je gevoel.
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Jenny. De keuzes die je gemaakt hebt zijn niet dom. Ze zijn leerzaam. Je leert zo wat je wel en niet wilt. Waar je grenzen liggen en je beperkingen. En later in je leven komen alle ervaringen vaak weer goed van pas. Je bent dapper bezig met onderzoeken. En nu ook nog zo open in het delen naar ons allemaal. Je bent een grote schat voor je zussen en je familie. XXX Maaike