We kennen allemaal de uitspraak maar heb jij wel eens een brok in je keel? Voor mij was huilen onbekend terrein. Huilen vond ik een teken van zwakte. Maar een brok in mijn keel, die kende ik maar al te goed. Slikken in de hoop dat hij zou verdwijnen. Woorden die haperen, en een slokje water nemen helpt niet. Huilen waar mensen bij zijn, dat vond ik al helemaal niet kunnen. Wat zullen ze wel niet denken? Daarnaast ben ik niet zielig, en die blikken als je huilt vond ik echt vreselijk.
Het gevoel in mijn keel was altijd voor korte duur, maar dit werd steeds erger en hij bleef steeds langer hangen. Soms had ik er een hele dag last van. Huilen is wetenschappelijk gezien vaak om je oog te bevochtigen of om afval stoffen als een vliegje, ui dampen of pepper spray te verwijderen. Psychisch gezien is er geen verklaring waarom we huilen. Maar het komt eigenlijk altijd voort uit empathie, verdriet of als communicatie middel, om iets duidelijk te maken. Maar toch zeggen mensen dat het oplucht. Is het dan niet zo dat we bij een vliegje in het oog fysiek schoon spoelen, maar ook door middel van huilen mentaal schoonspoelen? Dat er een last van je schouders af kan vallen als je het er uit laat?
Ik liep met mijn zusje door de stad en ik was super moe, toch zou ik die avond nog een koopavond werken. Toen we thuis kwamen brak ik, ik kon niet meer, ik was zo op door dat rondje door de stad. Mijn zusje zag me breken en ondanks dat ik dit normaal echt niet had willen delen, was ik nu blij dat ze er was. Het was een opluchting dat ze me meteen serieus nam. Ze zag dat ik er door heen zat. Was het dan toch goed geweest dat ik mijn zwakte aan haar had getoond? Ik deed me niet stoer voor, ik hoefde niets uit te leggen. Ze wist dat ik op was, enkel en alleen door mijn tranen. Nu hou ik nog steeds niet van het constant delen van mijn emoties met de hele wereld. Maar ik heb mijn mening wel bij moeten stellen. Huilen is niet zwak, huilen is een teken van verwerking. Je ziet in dat er iets mis is, je emoties mogen er zijn. En daarnaast begrijpt iedereen (tenzij je een huilebalk bent) dat er echt iets aan de hand is als je huilt.
Dus, toon soms je emoties naar de mensen die je vertrouwt. Zij zullen je niet veroordelen, maar misschien zelfs wel serieuzer nemen. Je reageert uit pure wanhoop, en dat mag soms best gezien worden. Niemand is van steen, en niemand is altijd gelukkig en stabiel. Daarnaast gaat het om die momenten van zwakte, dat je je echte vrienden leert kennen en dat je werkt aan jezelf. Sharing is caring!
Tijdens mijn traject bij Vitaalpunt heb ik, in het bijzijn van mijn coaches, geen traan gelaten. Ik denk dat ik te gefocust was op alles wat ik te horen kreeg. Later op de dag of in de week verwerkte ik mijn inzichten en dacht ik er nog eens over na. Dat waren voor mij de breekpunten. Ik zag mijn fouten, ik zag mijn valkuilen en ik was regelmatig behoorlijk teleurgesteld in mezelf. Hoe had ik het zo ver laten komen, waarom maakte ik steeds dezelfde fouten? Ik besef me nu dat alle huilbuien, alle dip dagen, alle momenten van wanhoop en paniek, de meest leerzame momenten waren.
Op de pagina psychologische weetjes vind je een weetje over het verschil tussen mannen en vrouwen omtrent huilen.
Reactie plaatsen
Reacties