Na mijn eerste gesprek en de verschillende tegenslagen die daar op volgde moest ik naar de fysieke training. Er stonden 4 apparaten. Aangezien de groep uit 4 mensen bestond begonnen we allemaal op een apparaat. Ik kreeg de loopband tot mijn beschikking. Ik ging eigenlijk al snel naar een hoger tempo en voerde een gesprek met de dame naast me. Na 10 minuten ruilden we om en ik ging naar de crosstrainer. Wederom bleven we praten, ik kreeg het wel wat warmer maar een gesprek voeren ging nog prima. De begeleidster kwam bij me en vroeg me hoe hoog mij hartslag was.
Blijkbaar was die al flink opgelopen maar ik voelde hier lichamelijk verder niet zo veel van. Het schijnt dat je bij een hartslag van 150 moeilijker een gesprek kan voeren, en hoe hoger je hartslag is, hoe lastiger het praten wordt. Ik had hier echter geen last van. We kwamen tot de ontdekking dat mijn hartslag altijd wat hoger is dan hoort. Omdat ik hier zo aan gewend was geraakt ging ik constant over mijn eigen grens.
De doelstelling was dan ook; Doseren. Ik wist niet dat doseren zo lastig was. Ik moest gedurende de week naar mijn lichaam luisteren. Ik moest mijn hartslag en ademhaling in de gaten gaan houden en mijn acties daar op aanpassen. Dit was moeilijker dan ik dacht. Ik was zo gewend geraakt aan de stress in mijn lichaam dat je dat als normaal gaat beschouwen. Een hoge hartslag, hoog in de borst ademen maar ook het aanspannen van je nek of handen kan je zien als een teken van je lichaam. Je lichaam reageert op een situatie, en daar moet je naar luisteren. Ik luisterde nooit! Ik besefte me dat het dus niet raar was dat mijn lichaam me de afgelopen maanden in de steek had gelaten. Al die pijntjes en die vermoeidheid had ik zelf gecreëerd door geen moment lichamelijke pauze te nemen. Mijn lichaam riep me terug, en stopte gewoon met functioneren. De begeleidster raadde me aan mijn hartslag niet boven de 140 te laten komen. Op het moment dat het wel te keer zou gaan moest ik rustig adem halen en een rust moment inlassen. Dus niet meer hardlopen, geen haast meer, en mezelf vooral niet dwingen door te gaan.
STOP! Hier houd het op! Geestelijk niet in orde zijn is niet fijn, maar als daarbij je lichaam ook nog uit valt.. Ik voelde me machteloos dus ik moest deze adviezen opvolgen. Ik had geen keuze meer. Mijn kop in het zand steken, doen alsof er niets mis was, dat was geen optie meer.
Alles was mis, zowel fysiek als mentaal. Ik ben nogal koppig, maar omdat ik mezelf zo in het nauw had gedreven had dat nu geen zin meer. Ik greep de hulp dan ook met beide handen aan. Iedere week keken we naar mijn ontwikkelingen. De begeleidster vertelde ons dingen over het menselijk lichaam en de puzzelstukjes vielen op zijn plek. Zo merkte ik dat ik vaak mijn kaken op elkaar druk, ook als ik ‘ontspannen’ ben. Of dat ik mijn tenen opkrul. We begonnen een aantal lessen met Thai Chi. Focussen op je lichaam, je bewust worden van je lichaam en ontspannen. Tijdens de sessies zei de begeleidster dan opeens; ‘haal je kaken van elkaar’ of ‘is je nek nog ontspannen’. Hoe vaak span jij iets in je lichaam aan waar je je misschien wel niet bewust van bent. Iedere keer als je dit door hebt, probeer je dan te ontspannen. Stress gaat op verschillende plekken in je lichaam zitten, en hoe meer jij je bewust bent van je knel punten hoe makkelijker het is om ook op deze plekken te ontspannen. Zo help je jezelf niet alleen van die stijve nek maar ook van andere grotere gevolgen af.
Reactie plaatsen
Reacties